ahmet telli

şair.. "şairler kendi şiirlerini okuyamaz" derler, ahmet telli okur, herkesten daha güzel okur hem de..

Acının bağrından mavi bir çelik gibi fışkıran öfke dünyayı degistirecektir mutlaka Yani hayat kendini yeniden yaratacaktır ona sahip çıkan ellerde ve bu yüzden öfke sevda gibidir kimilerinde... diyerek beni benden almış olan usta şair..

''yolları büsbütün kesse de zulüm esip dursa da acının çöl ayazı hangi dağ efkarlıysa ordayız perişan edilen her şey bizimdir yağmur oluyoruz hangi ırmak kurusa gülüşümüz çocuk adımız eşkiyaya çıkmıştır bizim''

"dedi ki; yoruldum insan olmaktan, insan bazen yorulur insan olmaktan."

"ve ben bütün yapraklarımı döküyorken şimdi, eylül diyorsun, tam da orada başlıyor ayrılık."

"birisi kitap okuyor otobüste, ilk durakta vuracaklar onu." dizelerinin sahibi. otobüste her kitap okuduğumda aklıma gelir hem nasıl gelmesin. ne düşündü kim bilir..

"bu dilsiz dağ ve taş nerde saklar kuşları hangi gizle sarmaşdolaş anlamak zor susuşları..."

"dedi ki; yoruldum insan olmaktan, insan bazen yorulur insan olmaktan."

"suyu dinlemek gerek, ateş zaten içimizde..."

1960 sonrası toplumcu gerçekçi şiirimizin ikinci kuşağında yer alan özgün şairlerden. romantik ve başkaldırıcı şiiriyle bir yandan da attila ilhan'a yakın durduğu söylenebilir. bir aşk nasıl biterse öyle bitti bu aşk da uzun bir hastalık gibi aralıksız dinlediğim alaturka bir fasıl gibi gökyüzüne bakmayı, dostlara mektup yazmayı çiçekleri sulamayı unutmuşluğum gibi bitti. bir aşk nasıl biterse öyle bitti bu aşk da yürümeyi yeniden öğrenen felçli bir çocuk gibi sokağa çıkmalıyım şimdi ve çoktandır ihmal ettiğim dostlara yeni bir adres bırakmalıyım pencereleri açmalı, kitapları düzenlemeliyim belki bir yağmur yağar akşama doğru yarıda bıraktığım şiirleri tamamlarım aşk da bitti diyordu ya bir şair aşk bitti işte tam da öyle. (bkz: aşk bitti)

"şimdi beni uçurumdan atsan düşene kadar aklımdaki tek şey: sırtıma değen ellerin olurdu"

dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir her sözcük dilimin ucunda küfre dönüyor çünkü

"öyle yorgunsun ki, gözlerinde bir avuç cam kırığı, dizlerinde yüzyılların zincirleri var sanki.."

gün biter gülüşün kalır bende anılar gibi sürüklenir bulutlar ömrümüz ayrılıklar toplamıdır yarım kalan bir şiir belki de aykırı anlamlar arayıp durma güz biter sular köpürür de kapanmaz gülüşünün açtığı yara uçurum olur cellat olur her gece her gece yeniden bir talan başlar acı ses olur, ses deli bir yağmur eski bir eylüle gireriz böylece sığındığım her yer adınla anılır ben girerim, sokağı devriyeler basar bir de gülüşün eklenir kimliğime

ahmet telli. şair, öğretmen, söz ustası... tekil düşünüp çoğulları anlatan üstad. her mısrasında bir insan, her kelimesinde bir sen varsın. ne dese bir parçasını bırakmış herkesten. anlamış o bizi, bizim gibileri. dökmüş hepimizin kalbinden geçeni. ''yine de kalmış olabilir küçücük bir mavilik gökyüzüne bir sevda kırıntısı avuç içi kadar bir umut'' hala ışık taşırız içimizde bekleriz gecenin sabahı beklediği gibi ya da beklemek değilse benliğimizdeki ve anı yaşayarak ilerliyorsak ''kalıcı olan hiçbir şey yok diyordun, an'lar var ömrü karşılayan'' ömür de zaten bize biçilmiş bir zaman. ''ömrümüz ayrılıklar toplamıdır, yarım kalan bir şiir belki de..'' belki de yaşanmışlıklar ya da aşklar ''aşk da bitti diyordu ya bir şair aşk bitti işte tam da öyle'' sonunda her şeyin bittiği gibi ''çocuksun sen büyümek yakışmazdı hiç'' yahut bitmesini istemediklerimiz gibi zamanı hiçe saydıklarımız. senin sesin, benim sesim, senin nefesin, benim nefesim, bizim hayatımız. tek kişi binlerce yürek, ne sen kalırsın ne de ben tek.

"... Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir Bir gök gürlese bari diyorum bir sağnak patlasa Bitse bu kirli ve yapışkan sessizlik, hiç gitmesem Oysa ne kadar sakin sokaklar, bu kent ve bütün yeryüzü ipince bir su gibi sızıyorum gecenin tenha göğüne Sessizce çekip gidiyorum şimdi, sessiz ve kimliksiz Belki yine gelirim, sesime ses veren olursa bir gün..." şiirin tamamı

"mağlubuz, durmadan kazanan bu hayat basit bir üçkağıtçı sadece, bir sahtekar beş benzemezle rest çekiyorum ama o biliyor bunu ve çekiliyor oyundan yokum diyor dün bir demirciydim oysa ben, ufku eritirdim bugünse ateş altındayım, hatıralarımı yazma. hatıralarımı yazma, tarih sanıyor birileri." (bkz: hatıralarımı yazma)

özlemek yanında olmak isteğidir gülüşünü görmek biraz da hiç özlemedim seni ahmet telli

...ölümlülerin işi bir de mutlu olanların onların hep bir öyküsü olur ve yaşarlar bırakıp gidemezler alıştıkları ne varsa çocuksun sen her ayrılıkta imlası bozulan susan bir çocuktan daha büyük bir tehdit ne olabilir, sorumun karşılığını bilmiyor kimse kötü bir anlatıcıyım oysa ben ve ne zaman bir kaza olsa adı aşk oluyor artık aşksa dünyanın çoktan unuttuğu bir tansık seni bekliyorum orda, o kirlenen ütopyada kirpiklerime düşüyorsun bir çiy damlası olarak yumuyorum gözlerimi gözkapaklarımın içindesin sonsuz bir uykuya dalıyorum sonra ve senhiç büyümüyorsun artık iyi ki büyümüyorsun adınla başlıyorum her şiire ve her mısrada esirgeyensin bağışlayansın, biad ediyorum. çocuksun sen ve bu dünya sana göre değil...

esirgeyensin bağışlayansın, biad ediyorum. çocuksun sen ve bu dünya sana göre değil

"ve ben bütün yapraklarımı döküyorken şimdi, eylül diyorsun, tam da orada başlıyor ayrılık."

şu samanyolu hani avuçlarından dökülen kum taneleri var ya onlardan birindeyim yeni bir yolculuğa çıkıyorum kar yağıyor bir aşk tipiye tutuluyor daha ilk dönemeçte çocuksun sen sesindeki tipiye tutulduğum

yaşamak bir inat oldu artık, yaşamak bir direnme oldu zulme.